رخنه

خانه‌ها حافظه دارند. دیوارهایشان زمزمه‌های گذشته را در خود نگه می‌دارند، و باغ‌هایشان، حتی در خاموش‌ترین روزها، پژواک گام‌هایی را که روزی از میان‌شان گذشته، در خود پنهان کرده‌اند. این فیلم تلاشی است برای کشف این رخنه‌های نامرئی—لحظاتی که گذشته از میان برگ‌ها، از لابه‌لای نور آفتاب و سایه‌های اتاق‌ها، به اکنون نفوذ می‌کند. اما این خاطرات به کسی تعلق دارند. زنی که سال‌ها در این خانه زیسته، حالا فقط می‌خواهد برود. نه مقصدی دارد و نه کسی که منتظرش باشد. رفتن برای او تنها یک جهت فیزیکی نیست، بلکه رهایی از چیزی است که در دیوارهای خانه باقی مانده. اما آیا می‌شود از جایی که تو را به یاد می‌آورد، فرار کرد؟ در این اثر، سعی کرده‌ام با حرکت آرام و شناور دوربین، نوری که به‌تدریج بر چهره‌ی اشیا می‌نشیند، و صداهایی که گویی از دل خاک بیرون می‌آیند، حضور نامحسوس خاطرات را ملموس کنم. باغ، چیزی فراتر از یک مکان است؛ مانند موجودی زنده، گذشته را در ریشه‌هایش نگه داشته و آن را به حال جاری می‌سازد. پیرزن شاید خانه را ترک کند، اما خانه او را ترک نمی‌کند. فیلم برای من تنها یک روایت نیست، بلکه دعوتی است برای تجربه‌ی چیزی که اغلب از چشمان ما پنهان می‌ماند—آن لحظه‌های گمشده‌ای که هنوز در اطراف ما زنده‌اند، حتی اگر دیگر کسی به یادشان نباشد.