رستگاری ، پشت چشمانش

-انگیزه خلق فیلم : فیلم از یک سوال روانشناختی آغاز شد که چگونه واقعیتهای زندگی ، حقیقت ذهنی آدمی را می بلعد و این پرسش در پیوند با نمایشنامۀ اُدیپ شهریار ، نقطه عزیمت مناسبی برای نگارش فیلمنامه شد و با 31 بار بازنویسی به مرحله ساخت رسید. -نگاه شخصی :شخصیت اصلی در جستجوی حقیقت وارد یک سفر درونی می گردد تا واقعیت را با حقیقت درونی نزدیک کند ، اما هر چه گام برمی دارد این شکاف واقعیت و حقیقت ، او را به ورطۀ جنون می رساند. این فیلم تلاشی است برای واکاوی لحظه ای که انسان با حقیقتی ویران کننده مواجه می شود که نه توان پذیرش دارد ، نه امکان انکارش را ! همچنین فیلم به خلق مدینه فاضلۀ درونی می پردازد که پناهگاه هولناک کاراکتر می شود. فیلم ،دستیابی به بلوغ وجودی را بیان می کند که تحت شعاع تراژدی است و کاراکتر دچار بی معنایی بلوغش می کند. -فرم فیلم : کارگردانی حساب شده ای که عناصر کارگردانی ، جهان درونی شخصیت را می سازد ؛ به سخن دیگر ، جهان فیلمیک تحت سیطرۀ ذهن و تفسیرات درونی کاراکتر در آمده. در واقع ، دوربین به درون دالان ذهنی او رفته تا از نقطه نظر متفاوت اش جهان را ببیند. -جایگاه اجتماعی : فیلم به انحطاط اجتماعی می پردازد که سرنوشت محتومی جز جنون نخواهد داشت ! فیلم موقعیت را بحرانی می کند تا ما سراغ ریشه های شکل گیری چنین ماجراهایی برویم تا از دل گفتمان اجتماعی ، قدمی رو به جلو برویم.